Πνευματικά Μηνύματα

Καὶ βγῆκαν κάτι δικοί μας κυβερνῆτες, Ἕλληνες, σπορὰ τῆς ἑβραιουργιᾶς, ποὺ εἶπαν νὰ μᾶς σβήσουν τὴν ἁγία Πίστη, τὴν Ὀρθοδοξία, διότι ἡ Φραγκιὰ δὲν μᾶς θέλει μὲ τέτοιο ντύμα Ὀρθόδοξον. Καὶ ἐκάθησα καὶ ἔκλαιγα, διὰ τὰ νέα παθήματα. Καὶ ἐπῆγα εἰς τοὺς φίλους μου τοὺς Ἁγίους, ἄναψα καντήλια καὶ λιβάνισα λιβάνι καλὸν Ἁγιορείτικον καὶ σκουπίζοντας τὰ δάκρυά μου τοὺς εἶπα: «Δὲν βλέπετε πού θέλουν νὰ κάνουν τὴν Ἑλλάδα παλιοψάθα; Βοηθεῖστε, διότι μᾶς παίρνουν, αὐτοὶ οἱ μισοέλληνες καὶ ἄθρησκοι, ὅ,τι πολυτίμητον τζιβαϊρικὸν ἔχομεν. Φραγκεμένους μᾶς θέλουν τὰ τσογλάνια τοῦ Τρισκατάρατου Πάπα. Μὴ ἀφήσετε, Ἅγιοί μου, αὐτὰ τὰ γκιντὶ πουλημένα κριγιάτα τῆς τυραγνίας νὰ μασκαρέψουν καὶ νὰ ἀφανίσουν τοὺς Ἕλληνες, κάνοντας περισσότερα κακὰ ἀπὸ αὐτὰ ποὺ καταδέχτηκεν ὁ Τοῦρκος ὡς τίμιος ἐχθρός μας».

Ιωάννης Μακρυγιάννης

Ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών υποστήριξε την άποψη  ότι τα παιδιά των oμόφυλων ζευγαριών μπορούν να περιμένουν μέχρι τα 18 και τότε τα ίδια να αποφασίσουν για την βάπτισή τους.

Αρκετοί από τους εκτός και εντός αντέδρασαν με διάφορα επιχειρήματα.

Μπορεί η Εκκλησία να αποφασίσει κάτι τέτοιο; Ναι. Δεν είναι κάτι καινούργιο ιδίως αν θυμηθούμε τι συνέβαινε μέχρι τον 6ο αιώνα.

Είναι σκληρή μία τέτοια απόφαση; Μπορεί να οδηγήσει πολλούς να μείνουν μακριά από την Εκκλησία; Ναι και στα δύο ερωτήματα. Το πραγματικό πρόβλημα δεν είναι αν θα κλείσεις την πόρτα σε κάποιον αλλά τι ακριβώς θέλουμε ως εκκλησιαστική κοινότητα. Σήμερα, δυστυχώς, οι Ορθόδοξοι είμαστε τόσο χαλαροί και επικίνδυνα ανεκτικοί λες και δεν έχουμε ταυτότητα. 

Το εξηγώ καλύτερα με ένα παράδειγμα: Όταν ο Άγιος Πορφύριος Γάζης τον 5ο αιώνα καθιέρωσε τον νηπιοβαπτισμό και τις fast track βαπτίσεις ενηλίκων στην Επισκοπή του δέχθηκε πολλές αντιδράσεις από τους πιστούς. Η απάντησή του ήταν ότι τους νεοβαπτισμένους οφείλει να κατηχήσει και να καθοδηγήσει η εκκλησιαστική κοινότητα.

Σήμερα ποιά τοπική εκκλησιαστική κοινότητα λειτουργεί με αυτόν τον τρόπο; Και το πρόβλημα δεν είναι μόνο οι κληρικοί. Είναι και οι λαϊκοί.

Φοβόμαστε ότι θα χάσουμε κόσμο. Αλήθεια τώρα; Θυμάμαι όταν ήμουν κληρικός στην Σάμο πόσοι χριστιανοί γονείς πήγαιναν στα σχολεία και υπέγραφαν ότι είναι άθεοι ώστε να εξαιρεθούν τα παιδιά τους από το μάθημα των Θρησκευτικών…

Θυμάμαι έναν Έλληνα χριστιανό ο οποίος ήρθε στο γραφείο μου και μόνο που δεν με έδειρε διότι αρνήθηκα να δώσω ένα πιστοποιητικό βαπτίσεως στην αβάπτιστη σύζυγό του για να τελέσει θρησκευτικό γάμο στην Ελλάδα…

Θυμάμαι άλλους Έλληνες χριστιανούς οι οποίοι μου ζητούσαν να βαπτίσω άμεσα την Κινέζα σύζυγο ώστε να πάνε στην Ελλάδα για θρησκευτικό γάμο και να χαρεί η Ελληνίδα μάνα αλλά όταν ρωτούσα τις κοπέλες αν θέλουν να γίνουν χριστιανές μου απαντούσαν με ένα βροντερό όχι…

Θυμάμαι μία Ελληνίδα που μου έφερε τον Πακιστανό συνεταίρο και ερωμένο της και ζήταγε επιτακτικά να τον βαπτίσω υποστηρίζοντας ότι τον έχει διδάξει τον χριστιανισμό. Στις ερωτήσεις μου αν γνωρίζει περί νηστείας, θείας λειτουργίας, κλπ η απάντηση με άφησε «Βούδδα»: αυτά είναι αναχρονιστικά, ποιός νηστεύει σήμερα; ποιός πάει την Κυριακή στην Λειτουργία;…

Εσείς, κληρικοί και λαϊκοί, τι θα κάνατε; Θα τους βάζατε όλους αυτούς στην κολυμβήθρα αδιάκριτα και μετά θα εμπιστευόσασταν την σημερινή εκκλησιαστική κοινότητα;

Θέλετε κοινότητες με λιγότερα μέλη αλλά ζωντανές ή κοινότητες ανοικτές με μέλη που στην πλειοψηφία τους μιλούν μόνο για αγάπη και δικαιώματα και δεν έχουν ιδέα ποιός είναι ο Χριστός και το ευαγγέλιό Του;

Σκόρπιες σκέψεις για προβληματισμό…

Μητροπολίτης Χονγκ Κονγκ Νεκτάριος.

Ανήμερα Πρωτοχρονιάς…

Κάποτε, σε έναν χιονισμένο Πρωτοχρονιάτικο δρόμο, αντάμωσαν ο καλοζωισμένος Αη-Βασίλης του Προτεσταντισμού, πάνω στο έλκυθρό του… με τον ασκητικό Άγιο Βασίλειο της Ορθοδοξίας, πεζό… Χρειάστηκε να συστηθούν μεταξύ τους, γιατί ο ένας δεν αναγνώρισε τον άλλον.

   «Με συγχωρείς, αγαπητέ μου», είπε ο Αη-Βασίλης με την φανταχτερή γούνα και τα κόκκινα (από το κρασάκι…) μάγουλα, «αλλά δεν έχω καθόλου χρόνο… Τρέχω σαν τρελλός να προλάβω – έχω καταντήσει ντελιβεράς! Δεν μπορώ να μπω στα σπίτια, αφού καταργήθηκαν οι καμινάδες, κι’ οι φοβισμένοι άνθρωποι δεν μου ανοίγουν πια την πόρτα τους. Μα έχω βρει άλλη λύση: μπαίνω από τις τηλεοράσεις… που είναι μόνιμα ανοιχτές!».

   «Εγώ, αντίθετα, έχω πάντα χρόνο, παρόλο που κυκλοφορώ με τα πόδια…» είπε ο Άγιος Βασίλειος με το τριμμένο ράσο και τα ρουφηγμένα (από τη νηστεία…) μάγουλα, «και μάλιστα προλαβαίνω να πάω παντού, όπου με ζητούν, συνήθως άνθρωποι πεινασμένοι, πονεμένοι, παγωμένοι, απελπισμένοι… και γίνομαι γι’ αυτούς ψωμί, κουβέρτα, βάλσαμο, παρηγοριά…».

«Περίεργο! δεν έχω ανταμώσει ποτέ κανέναν τέτοιον αναγκεμένο, στους χιονισμένους δρόμους μου…», είπε απορημένος ο στρουμπουλός Αη-Βασίλης της κατανάλωσης.

«Μάλλον γιατί, αυτοί οι αναγκεμένοι δεν είναι στο δρομολόγιό σου…» απάντησε ήρεμα ο λιπόσαρκος Άγιος Βασίλειος της εγκράτειας.

«Πάντως, τα παιδιά του κόσμου χαίρονται με τα δώρα μου!» απάντησε ο πρώτος, για να τον ταπώσει…

«Είναι, ίσως, γιατί κάποιος τα πρόσεξε… Αλλά και πάλι χαίρονται μονάχα για τον εαυτό τους και μόνο για λίγο, μέχρι να βαρεθούν την αποκλειστικότητα! Τα δικά μου φτωχικά δώρα, είναι για να μοιράζονται! Δώρο που δεν μοιράζεται, είναι δώρο-άδωρο…».

Ο μεθυσμένος Αη-Βασίλης της Κόκα-Κόλα μαστίγωσε βιαστικά τους νευρικούς ταράνδους του, και ίσα-ίσα πρόλαβε να φωνάξει ξεκινώντας: «Με συγχωρείς που δεν σου δίνω κάποιο δώρο, αλλά είναι όλα μετρημένα!…».

«Δεν πειράζει… Να, πάρε από τα δικά μου φτωχικά, που είν’ αμέτρητα…» του φώναξε ο ασκητικός Άγιος Βασίλειος της Ορθοδοξίας, κι’ άπλωσε το χέρι να του δώσει ένα κομμάτι Βασιλόπιτα, αλλά ο άλλος είχε ήδη γίνει καπνός…